Roses are red, voilets are... [Dahlia]

Jasper wreef over zijn voorhoofd terwijl hij het school gebouw uit liep. Hij knipperde met zijn ogen tegen het felle licht van de zon. Hij draaide even aan zijn ring die om zijn vinger zat. Het was een familie ring van de familie Prior. Ook al haatte Jasper deels zijn familie wel omdat ze hem hadden voor gelogen en omdat ze hem hadden gemaakt zoals hij nu was. Toch bleef hij de ring dragen. Misschien ook wel omdat hij hoopte zijn kleine zusje zo terug te kunnen vinden. Het was ook stom van hem geweest om weg te rennen en Haley achter te laten. Jasper schudden die gedachtte weg en stapte over de drempel van de school. Hij voelde het zonlicht op zijn huid, het leek wel alsof er duizende kleine naaldjes in zijn huid gestoken werd. Ze konden dan wel in het zonlicht lopen, maar voor zijn plezier deed hij het nou ook weer niet. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl doorliep. Hij zou wel een plek gaan zoeken waar hij was schaduw kon vinden. De rozentuin was aar perfect voor. Hij wilde zijn hoge snelheid al in zetten en naar de rozentuin gaan, maar hij hield zichzelf tegen en liep op een gewone menselijke manier naar de rozentuin. Het duurde langer dan als hij zijn vampierkracht zou gebruiken. De zon deed ook zeer aan zijn huid. Toch mocht hij aan niemand laten zien dat hij vampier was. Ook al zou hij er wel snel achter komen wie er allemaal vampier is en wie niet. Hij stapte de rozentuin binnen en zocht meteen een verkoelende plek. Al snel vond hij een stuk schaduw bij een rozenstruik. Hij liet zich op de grond zakken in het gras en liet zijn onderlip met rust. Hij pakte een rozenkop die op de grond was gevallen en bekeek die nauwkeurig. De blaadjes aan kop zagen er bloedrood uit. Zijn keel trok samen, hij voelde een brandende dorstige smaak. Jasper had nog geen bloed binnen gehad deze week. Hij voelde de huid onder zijn ogen samentrekken en opbarsten. Zijn ogen zouden een donkere kleur aannemen. Door geritsel in de struik schrok hij op en liet de rozenkop vallen. Zijn ogen hadden weer zijn normale kleur bruin, de huid onder zijn ogen voelde weer normaal aan. Zijn keel branden nog lichtjes. Waarschijnlijk was het de wind waar hij van geschrokken was.

[Dahlia]

Dahlia liep haar kamer, nou ja haar kamer? de kamer die ze moest delen door en pakte haar boeken. Vervolgens pakte ze haar tas en gooide die over haar schouder heen. Vervolgens verliet ze de kamer en liet de deur met een klap dicht gaan. Ze schrok op toen ze een stem achter haar hoorde en keek om. "Verdomme Belinda moest dat nou?" Mompelde ze. Ze kreeg een sorry te horen en draaide vervolgens weer om, ze liep naar beneden. Eenmaal daar hoorde ze een paar meiden praten en voelde de blikken in haar rug branden toen ze het gebouw verlaatte. Waarom lieten ze haar gewoon niet met rust. Die stomme rot wijven. Dahlia haalde het zwarte boekje onder haar shirt vandaan en hield het tegen haar borst gedrukt. Dit was het enigste boekje wat haar rust gaf. Ze voelde zich veilig als ze er mee rond liep en daarbij niemand wist wat er in stond. Dahlia hoorde al snel de klagelijke stem van Belinda in haar oor fluisteren. "Dahlia ga je me ooit nog eens vertellen wat er in staat." Dahlia negeerde het en liep gewoon verder. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een harde kreet van haar hoorde. "Je bent de enigste tegen wie ik kan praten en dan doe je dit.?" Ze beet kort op haar lip om de woorden van Belinda te negeren en liep vervolgens de rozen tuin in. "Ik wil gewoon met rust gelaten worden dat is alles." Sprak ze haast fluisterend. Dahlia haar ogen gleden over de omgeving heen. Toen ze niemand zag klonk er een opgeluchte zucht en ging zitten. Ze opende het boekje en liet haar vingers over de bladzijden heen strijken. Ze keek even om toen ze Belinda een doei hoorde zeggen en keek toe hoe ze weg liep. Dahlia keek weer naar het boekje en pakte haar pen om wat op te schrijven tot dat ze weer de kreet van Belinda hoorde. "Dahlia kom, kom hier, Hij zit hier ik zweer het je Jasper zit hier. En hij leeft." Dahlia stond op en keek om haar heen op zoek naar Belinda. Toen ze haar gevonden had liep op haar af. "Kom op Belinda hoe vaak moet ik het je nog zeggen. Hij heeft je vermoord, oké vampiers bestaan niet." Sprak ze. Belinda had haar vaak verteld over die ene Jasper en ze wou op dat soort momenten het liefst dat Belinda gewoon op rotte en haar met rust liet. Want ten eerst geloofde ze niet in de ware liefde. En daar bij vampieren bestonden niet. Oké dat zei de gene die nu op dit moment met een geest stond te praten. Dahlia bleef versteend staan toen ze een jongen zag zitten en voelde haar wangen rood worden. Oké dit had zij dan weer. Het liefst zonk ze nu de grond in en kwam nooit meer te voorschijn.

Jasper had de kop van de roos al weer in zijn handen terwijl hij nog steeds om zich heen keek. Hij hield nog steeds alles in de gaten. Zijn oren stonden wage wijd open en elk geluidje leek hij in zich op te nemen. Ook het gesprek dat een meisje voerde. Blijkbaar werd ze lastig gevallen door iemand. Anders zou je niet zeggen dat je met rust gelaten wilt worden. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en wilde opstaan om te gaan kijken wat er aan de hand was.
Nee het was niet zijn taak om te kijken wat er aan de hand was. Meestal werd hij dan weer boos en dan vonden ze hem weer vreemd omdat zijn gezicht weer vertrok. Het gesprek ging tussen het meisje verder, het enige aparte was dat niemand iets terug had gezegd. Alsof het meisje tegen zichzelf aan het praten. Nee dat kon niet, ja iedereen zei wel eens iets tegen zichzelf, maar zo'n serieus gesprek hield je niet met jezelf.

Belinda...
Een kleine steek ging door de plaats waar zijn hart zat. Jasper probeerde zoveel mogelijk meisjes te vermijden die zo heten. Hij begon haast die naam te haten en iedereen die, de naam Belinda droeg was die naam niet waardig in de ogen van Jasper. Jasper wilde opstaan totdat hij een meisje in zijn gezichtveld kwam. Ze was niet groot waarschijnlijk een kop kleiner dan dat Jasper was. Haar lange bruine haren omlijste haar gezicht. Zij was het meisje dat hij hoorde praten, hij wist het zeker. Er waren geen anderen mensen hier. Wat moest hij zeggen tegen haar. Ze zei net dat vampiers niet bestonden, wist ze dan niet dat deze school waarschijnlijk meer vampiers bevat dan mensen?
Jasper stond op en kwam met zijn gezicht weer in het zonlicht. Hij voelde opnieuw duizende kleine naaldjes in zijn huid steken door het zonlicht. Zijn gezicht vertrok lichtjes van de pijn, maar hij herstelde zich snel al weer.
"Ik wil niet ongemanierd over komen, maar ik hoorde je praten, maar tegen wie sprak je?" Vroeg Jasper met een klein vriendelijk glimlachje. Jasper keek toch nog en keer langs het meisje heen om te zien of er nog iemand langs zou komen lopen die hij misschien niet gehoord had.

Dahlia stond op het punt om, om te draaien in de hoop dat de jongen haar niet gezien had. Maar helaas dat had hij wel. Ze keek toe hoe hij op stond en keek hem recht in de ogen aan. Haar kaken werden nog roder dan dat ze al waren. Ze keek toe hoe de jongen op stond en zag hoe zijn gezicht vertrok als of het pijn had toen de zon hem raakte. "Zie je wel hij is het, hij is de gene die mij probeerde te veranderen. Het is Jasper en hij is een vampier. Dahlia keek naar een punt achter Jasper en liet een blik van woede door haar ogen gaan maar zo snel hij er was verdween hij ook weer. "Belinda kappen." Fluisterde ze zo zacht ze kon. Ze gaf haar nog een waarschuwende blik waarna ze weer naar de jongen keek. Dahlia slikte toen ze de vraag van de jongen hoorde en de blik in haar ogen was duidelijk te zien hoe angstig ze was. "Ik euh ik." Ze plukte wat aan haar haren en keek naar de grond. "Ik was aan het bellen" Fluisterde ze terwijl ze naar beneden keek. Ze was zo slecht in liegen. En daar bij als de jongen vroeg waar ze haar telefoon had kon ze moeilijk zeggen dat ze die bij haar had. Want dat had ze niet, nee haar telefoon lag gewoon in haar kamer achter slot en grendel zoals het hoorde. "Ik moet er weer van door." Kwam er moeizaam uit. Dahlia draaide zich om en wou weg lopen maar keek naar de nu woedende Belinda. "Ik moet weten of hij het is." Dahlia zuchtte en wou door lopen maar iets in de ogen van Belinda bleef ze staan. "Belinda zet je er over heen hij is hier niet, hij is vast zoals jou dood. En nog eens die Jasper van je was geen vampier. Het was gewoon een kille moordenaar." Sprak ze zachtjes .

Jasper keek het meisje een beetje vreemd aan doen ze zei dat Belinda moest kappen. Er was niemand hier. Er was niemand waar ze tegen kon zeggen dat die moest kappen. Toch keek Jasper nog een keer om zich heen. Nee er was nergens een meisje of een persoon die moest kappen. Ze waren helemaal alleen in de rozentuin zover hij kon horen en ruiken. Hij keek weer naar het meisje. Jasper beet zachtjes op zijn onderlip en trok zijn wenkbrauw kort samen.
"Er is niemand hier." Zei hij zachtjes. Hij wilde het meisje niet kwetsen, het klonk dan ook vreemd omdat tegen haar te zeggen. Toch liet hij vlug opnieuw zijn blik dor de tuin te gaan. Hij vond het vreselijk om te zeggen dat ze tegen niemand aan het praten was.
Jasper trok zijn wenkbrauwen op en onderdrukte een lach. Aan het bellen, ja natuurlijk die was goed. Jasper schudden lachend zijn hoofd.
"Ik denk niet dat jij een straf zou riskeren om iemand te bellen terwijl je mobiel in de kluis in je kamer moet liggen door de week." Ja ook Jasper heeft de school regels gelezen, normaal heeft hij behoorlijk veel lak aan regels, maar dit keer wilde hij het beter doen en niet meteen na een week als vampier bestempeld worden en van school getrapt worden. Jasper beet opnieuw op zijn onderlip. Dit klonk best wel onaardig wat hij zei. Hij kon haar moeilijk veroordelen. Jasper wilde net een goed excuus maken, maar het meisje zei al dat ze weg ging.

Jasper liet het er maar bij en wilde zich om draaien en de tuin verlaten. Totdat hij zijn naam hoorde in een zin met de naam van Belinda. Vlug draaide Jasper zich om en was binnen een seconde voor het meisje.
"Wat zei je?" Vroeg Jasper licht buiten adem. Wie was zij en waarom wist zij, zijn naam en de naam van Belinda.
"Waarom ken jij Belinda? Ik ben geen kille moordenaar." Zei Jasper zonder er over na te denken dat hij elk moment zichzelf zou verraden hier mee.
"Ik bedoel, Jasper is geen kille moordenaar, je kende hem niet." Nee hij was niet te redden hier mee.

Ze merkte hoe de jongen om zich heen keek, ze schaamde zich dood dat er niemand te zien was. Hij zou haar net zo als de rest voor gek klaren. Dahlia kon wel janken zo erg schaamde ze zich. Maar ze liet het niet merken, nee ze keek de jongen recht aan en wachtte op een rot opmerking of een lach. Maar nee dat kreeg ze niet. Ze kreeg enkel de paar woorden die haar zeiden dat er niemand. Verslagen keek ze naar beneden en stond op het punt om in huilen uit te brasten maar kon het gelukkig nog bedwingen.Ze streek verlegen en onbewust een pluk haar achter haar oor en kon zich wel voor de kop slaan. Vervolgens keek ze hem strak aan, in elk geval probeerde ze dat."Hoezo zou ik geen straf riskeren om te bellen? Wat willen ze me voor straf geven als ik wel bel en daar bij het boeit me niet als ik straf krijg." Dahlia klonk stoerder dan ze in werkelijk was en vroeg zich toch echt af hoe dit kwam. Toen ze op het punt stond om weg te gaan en tegen Belinda sprak schrok ze zich rot toen de jongen plots voor haar stond. De angst was duidelijk in haar ogen te lezen en ook haar hart begon sneller te kloppen. Wat was hij van plan? "Ik zei niks" Stamelde ze zachtjes terwijl haar wangen weer rood kleurde. De angst werd enkel groter toen ze zijn woorden hoorden. Zou belinda dan toch gelijk hebben. "Ik zei het je toch hij is het, hij is de liefde van mij leven." Voor dat Dahlia ook wat kon doen voelde ze zich licht in haar hoofd worden. Het leek als of de zwarte kracht voor even verdween en ze als een lappenpop op de grond zou vallen. Dahlia deed haar ogen dicht en probeerde zich zelf recht te houden.

Uiteindelijk deed ze haar ogen weer open. In plaats van dat haar ogen grijs waren, veranderde ze in hazel bruin. Met een glimlach keek ze de jongen aan. "Jasper" Fluisterde haar stem die deels niet van haar was. Belinda drukte haar lippen op de zijne en sloeg haar armen om zijn nek heen. "Wat heb ik je gemist." Ze keek hem kort aan waarna ze hem weer kuste maar dit keer haar tong over zijn lippen heen liet gaan om vervolgens zijn tong op te zoeken en er langs streelde. Na een tijdje trok ze zich terug en keek hem aan. "Zeg dat je nog van me houd Jasper." Belinda keek hem hoop vol maar vooral liefde vol aan. Enkel zo als zij dat kon.

De woorden van Jasper kwamen nog al hard aan bij het meisje. Hoe groot ze zich ook hield, ergens leek hij toch een blik van verdriet of verwarring te zien. Jasper beet op zijn onderlip en keek even vluchtig naar de grond. Misschien had hij niet zo hard moeten reageren. Een glimlach vormde de lippen van Jasper toen het meisje kwaad werd over het bellen. Dat was blijkbaar een gevoelig onderwerp. Jasper zelf had niet zo veel met telefoons, kom op die dingen had je vroeger ook niet nodig, dan wist iedereen ook wel waar je was. En zo niet dan kwam je van wel een keer thuis.... of niet.
Jasper keek in de ogen van het meisje. Het was hem niet eens opgevallen dat haar wangen rood waren gekleurd omdat hij zo snel voor haar stond. Niet menselijk zou je bijna kunnen zeggen.
"Ik weet zeker dat je iets zei." Zei hij zachtjes, bijna op fluistertoon tegen het meisje. Hij bleef haar aankijken en zocht elk dingetje in haar ogen af die iets konden verraden over de woorden die ze gezegd had.

Jasper liet zijn blik pas los toen Dahlia haar ogen sloot. Er leek iets mis met haar te zijn, maar hij kon niet zeggen wat. Toen Dahlia haar ogen weer opende leek er niets aan de hand te zijn. Als of ze gewoon over iets had nagedacht. Dat het verbeelding was van Jasper dat ze zich niet lekker voelde. Toch was er iets anders met haar, iets was hij niet meteen kon begrijpen tot dat haar stem zijn naam fluisterde.
Het was niet de stem die hij eerder gehoord had van het meisje, maar wel heel bekend voor kwam. Te bekend als je het aan Jasper vroeg.
Voor dat hij ook maar enigszins antwoord kon geven voelde hij de armen van het meisje om hem heen. Haar lippen drukte zich tegen de zijne. Pas toen het meisje hem weer aankeek. zag hij de bekende hazel bruine ogen waar hij toen zo verliefd op werd.
"Belinda?" Vroeg hij zachtjes, maar voordat hij antwoord kreeg voelde hij haar lippen opnieuw tegen de zijn. Haar tong gleed langs zijn lippen zijn mond binnen. Hij zocht haar tong op en liet zich mee gaan in de kus.
"Ik hou van je." Fluisterde Jasper zachtjes toen Belinda de kus verbrak. Nog voordat ze uitgesproken was, had hij de woorden gezegd die ze wilde horen.
"Ik heb altijd van je gehouden." Fluisterde hij opnieuw zachtjes terwijl hij zijn lippen nogmaals tegen die van Belinda drukte. Na al die tijd dat hij in de schaduw had geleefd had hij alleen maar van haar gehouden en van niemand anders. Nu had hij haar terug en zou hij haar nooit meer los laten.

"Ik zei niks" Fluisterde Dahlia waarom liet hij haar niet gewoon met rust. Waarom vluchtte hij niet gewoon en was ze van hem af. Alles was beter dan dat gezeur van hem aan te horen. Dahlia keek enkel terug toen hij haar aan keek en rilde kort. Wat boeide hem trouwens wat ze zei. Ze kon zeggen dat ze in haar zelf sprak maar toen ze zich licht begon te voelen had ze geen idee wat er gebeurde laat staan wat ze moest doen.

Het voelde goed om te weten dat hij haar niet vergeten was. Het voelde nog beter toen hij haar meteen herkende. Dat betekende dat hij echt van haar gehouden had en dat hij niet een kille moordenaar was wat Dahlia altijd beweerde. Trouwens was wist Dahlia er nou van, ze kende Jasper totaal niet en dat wou ze zo houden ook. Nee Jasper was de gene die haar hart verdiende. Toen ze hem haar stem hoorde zeggen ging er een rilling door haar heen. Maar ze gaf hem geen antwoord. Waarom zou ze? Belinda wou niks anders dan die perfecte en zachte lippen voelen. De lippen die haar de eerste echte kus had gegeven. De lippen die haar zeiden wat ze altijd wou horen. Belinda keek in zijn bruine ogen en glimlachte toen hij zei dat hij van haar hield. Belinda ging op haar tenen staan en drukte haar lichaam licht tegen de zijne aan. Verlangend kuste ze hem terug terwijl ze haar hand door zijn haren liet gaan. "Ik ben je nooit vergeten Jasper, nooit." Ze ging weer normaal staan en keek hem aan. Vervolgens sloeg ze haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze probeerde de tranen die ze voelde binnen te houden en vervloekte zich zelf hier om.

Jasper glimlachte en voelde zich warm worden van binnen toen Belinda zei dat ook zij hem niet vergeten was. Maar hoe kon dit alles, Belinda was dood. Hij had haar vermoord. Hij had haar dode lichaam gevoeld en gezien. Hij wist zeker dat ze niet meer leefde. Het kon ook niet, Belinda leek helemaal niet meer op het meisje dat hij kende. Haar uiterlijk was flink veranderd. Onnatuurlijk veranderd. Jasper voelde haar armen om hem heen en haar hoofd tegen hem aan rusten. Eigenlijk wilde hij zo wel blijven staan, maar de vragen die hij van binnen voelde branden te erg om ze voor zich te houden.
"Maar hoe?" Vroeg Jasper zich af. Niet dat hij hier ooit een duidelijk antwoord op zou krijgen. Niet een antwoord dat hem de vragen in zijn hoofd op zou kunnen lossen. Hij wist zeker dat Belinda geen heks was. Ze was mens, hij was smoor verliefd op haar, maar kon haar niet gelukkig maken omdat hij vampier was. Had hij toch iets over het hoofd gezien toen?
"Ik bedoel, ik dacht dat je dood was. Dat..." Jasper stopte midden in zijn zin. Hij wist niet zo goed hoe hij dit moest gaan zeggen. Hij moest er niet om heen draaien, gewoon zijn daden onder ogen zien.
"Dat ik je vermoord had." Fluisterde Jasper zachtjes. Hij keek naar de grond probeerde de blik van Belinda te vermijden. Hij voelde zich schuldig dat hij zijn dorst niet onder controle kon houden. Misschien was het dan allemaal anders gelopen, misschien had hij Haley dan ook nog bij hem gehad.

"Hoe kan je nu hier zijn, het is ook veelste lang geleden voor een mens om nu nog te leven." Zei Jasper. Al had hij Belinda niet vermoord, dan was ze als nog dood geweest van ouderdom. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij de blik van Belinda weer opzocht. Het kon allemaal niet.
"Het kan helemaal niet." Fluisterde Jasper terwijl hij haar los liet. Hij beet harder op zijn onderlip. Ging elk dingetje na in zijn hoofd wat er toen die avond gebeurd was...


"Nee Jasper hou op." Lachte Belinda terwijl ze zich van hem los trok. Haar licht blonde haren danste om haar heen terwijl ze verder probeerde te lopen. Als snel kwam ze terug met een grote glimlach om haar lippen. Jasper glimlachte alleen maar en plaatste zijn lippen in haar hals. De muziek die afgespeeld werd in de club was luid waardoor haar stem soms lichtjes over sloeg. Hij trok Belinda lichtjes tegen hem aan en sloeg haar armen om haar heen. "Ik kan dit echt niet maken." Fluisterde Belinda zachtjes terwijl ze haar lippen nogmaals tegen de zijne drukte. Jasper wist dat Belinda morgen zou gaan trouwen met een of andere zakenlui. Niet dat Jasper zich er veel van aantrok.
"Dit is de laatste avond, ik zal morgen vertrekken uit de stad." Zei Jasper zachtjes tegen haar lippen. Toen hij haar weer aan keek zag hij de tranen in haar ogen staan. Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij voelde hoe Belinda zijn hand pakte en hem mee trok de club uit. Haar lippen plaatste ze tegen de zijne. Hij liet zijn tong over haar lippen glijden en zocht haar tong op. Hij voelde de tranen over haar wangen lopen waardoor Jasper de kus verbrak.
"Niet huilen." Fluisterde Jasper zachtjes terwijl hij een pluk haar achter haar oor stak. De koude wind die buiten was liet hem kort even rillen. Belinda knipperde met haar ogen, hij wist dat er maar een manier was om haar uit haar leiden te verlossen. Haar vampier te maken en haar mee te nemen. Hij wist dat hij hier spijt van zou krijgen, het was hetzelfde als iemand vermoorden. Jasper drukte zijn lippen tegen haar lippen, gleed naar haar mondhoeken en kaak. Uiteindelijk eindigde hij bij haar hals. Hij voelde haar slagader kloppen en bloed door haar aderen stromen. Hij kon zich niet bedwingen en voelde zijn tanden groeien en wist dat zijn ogen donkerder zouden worden. Hij kon zichzelf niet tegen houden en plaatsten zijn tanden in haar denk en dronk van het warme bloed dat uit haar lichaam stroomde.
Haar lichaam zakte in en Jasper voelde haar slap in zijn armen worden. Dood dat was het enige wat hij zeker wist...


Het leek alsof Jasper zijn keel was dicht geknepen en hij eindelijk weer lucht kreeg. Hij zag het dode lijk van Belinda nog voor zijn ogen. Hij keek naar het meisje dat voor hem stond. Zijn ogen prikte met tranen. Hoe kon zij nou voor hem staan, terwijl hij haar vermoord had.
"Hoe dan?" Vroeg hij fluisterend.

Belinda snoof de lichaamsgeur van Jasper op en had zin om hem mee te trekken naar een kamer en hen daar op te sluiten om hem vervolgens nooit meer los te laten. Maar ze wist dat het niet kon. Ze wist dat Dahlia hoe dan ook een keer terug keerde in haar lichaam. Ze hoorde zijn vraag en dacht na. Hoe kon je iemand vertellen dat ze een geest was die het lichaam van een onschuldig jong ding 'leende' om het zo maar even te zeggen. Belinda keek even naar beneden en merkte nu pas dat dit meisje nog niet eens vol groeit was. Ze slikte toen hij begon over haar dood. Ze dacht terug aan die nacht en meteen baalde ze er van. Waarom had ze niet gewoon gezegd waar het op stond en dat ze niet ging trouwen, maar dat kon ze niet zeggen dat wist ze donders goed. Belinda dacht terug aan zijn aanrakingen en voor al zijn lippen op haar huid. Ze was zelfs vreemd gegaan op de avond voor dat ze ging trouwen. Ze dacht terug aan die tijd en voelde het angstige gevoel weer toen hij zei dat hij de volgende dag zou vertrekken. Het voelde toen al als of hij een deel van haar mee nam. Belinda voelde de leegte weer in haar hart toen ze hier aan terug dacht en staarde voor haar uit. Ze had nooit verwacht dat hij haar zou vermoorden. Maar om eerlijk te zijn was het vredig. Zijn lippen tegen haar huid aan en dan die tong die over haar huid heen streek. Een rilling ging door het lichaam. Belinda keek Jasper aan en was teleurgesteld toen hij haar los liet.

Zuchtend trok ze Jasper mee verder de rozen tuin in. Ze keek om haar heen en toen ze merkte dat er niemand was duwde ze hem op de grond en ging vervolgens op hem zitten. Ze drukte Jasper tegen haar aan toen ze de tranen in zijn ogen zag en legde haar hoofd in zijn nek om al weer zijn geur op rook. "Niet huilen Jasper ik ben hier nu, alles komt weer goed." Belinda kuste zijn nek en liet haar handen over zijn rug heen gaan. Belinda dacht terug aan die nacht. De nacht van haar leven wel te zeggen. Ze sloot haar ogen terwijl ze terug dacht aan die nacht.

Belinda lachte toen ze de stem van Jasper hoorde. Ze keek om haar heen maar kon hem niet zien omdat het donker was. Ze keek om hoog naar de lucht en zuchtte toen ze zag dat de enige lantarenpaal in de buurt kapot was. "Kom op dit is niet eerlijk" Ze grinnikte toen ze hem haar naam hoorde fluisteren en begon doelloos wat rond te lopen. "Jasper doe niet zo gemeen" Haar stem was zacht geworden en al snel voelde ze twee sterke en vertrouwde armen om haar heen. Ze drukte zacht haar rug tegen hem aan en voelde zijn lippen over haar huid heen strelen. Een kleine kreun was ontsnapte en giechelend legde ze haar handen op de zijne. Vervolgens maakte ze zich los uit zijn armen en drukte haar lippen tegen de zijne aan waarna ze zich om draaide en weg rende. Lachend hoorde ze dat Jasper haar achter naar ging en al snel voelde ze al weer zijn armen om haar heen. Belinda verzette zich waar door ze over haar voeten heen struikelde en samen met Jasper op de grond belande. Ze had hem aan gekeken en kuste hem vervolgen. Voor ze het wist lag ze naakt op bed met hem boven op haar. Verlangend had ze hem gezoend en gesmeekt om het te doen. Belinda had nooit verwacht haar eerste keer met hem te hebben, laat staan dat het zo fijn was.

Belinda liet zijn nek met rust en ging zo zitten dat ze hem aan kon kijken. Ze hield met haar handen zijn gezicht vast en liet haar duim over zijn lippen heen strijken. "Ik ben ook dood." Bekende ze zo zacht mogelijk. "Ik heb jaren op de aarde rond gezweefd tot dat ik Dahlia tegen kwam. Ze was de enigste die mij kon zien en horen. En ze was ook de enigste die naar mij wou luisteren." Belinda keek Jasper aan en boog naar voren om haar lippen weer op de zijne te drukken. Verlangend speelde haar tong met de zijne en al snel liet ze haar handen over zijn schouders borst en buik gaan om uit te komen bij zijn kruis. "Jasper ik wil je." Fluisterde ze zacht terwijl ze haar ene hand op zijn kruis hield en haar boven lichaam tegen de zijne aan drukte.